جهل مقدس را کنار بگذارید، اینجا کربلاست!

به گزارش راه شلمچه، در پی اجرای سرودی مذهبی به همراه پخش موسیقی آن در بین الحرمین کربلای معلی که سبب آزردگی بزرگان و خیل عظیمی از عاشقان حسینی شده است، حجت الاسلام والمسلمین امیری سوادکوهی از محققان و اندیشمندان جوان شیعه در سلسله یادداشت های کوتاه نسبت به این رویداد تلخ واکنش نشان داد و چنین عمل قبیحی را بشدت محکوم کرد. شایان ذکر است از لحاظ فقهی و عرفی استفاده از آلات موسیقی در آن حریم مقدس حرام و نوعی بی حرمتی آشکار بشمار می رود. متن این یادداشت هه بدین شرح می باشد :

کربلا مصحفی است، لا یمسه الا المطهرون... که روز عاشورا برگ برگ این قرآن و سوره هایش را با بغض و کینه پاره پاره و جزء جزء کردند.
کربلا سرزمین حزن و ماتم و میعادگاه آدم تا خاتم و محل نزول ملائکه ی مقرب الهی است که حرمتش از کعبه بالاتر و مقامش از مکه والاتر... که در حریمش لهو و لعب راهی ندارد.
وقتی عصر عاشورا سر از پیکر سیدالشهداء ارواحنافداه جدا کردند و بر بدن های پاک شهدای کربلا تاختند، صدای هلهله و ساز و آواز از خیمه های لشکریان یزید، سرزمین کربلا را فرا گرفت... از آن ساز و آوازها بود که حرمت دری ها در این سرزمین آغاز شد و حرامیان به خیام حرم یورش بردند. ننگ بر آن کس که ندانست اینجا کجاست... و حرمت درید. چشم باز کنید، با چشم سر هم از بین الحرمین می توان دید... الشمر جالس علی صدرالحسین علیه السلام ... هنوز سر خون خدا بالای نی، خنجر بر حنجر حسین ارواحنافداه است...، هنوز عمه ی سادات بالای تل زینبیه لطمه زنان از هتک حرمت امام زمانش بر صورت می زند که ای وای... حسین علیه السلام حرمت دارد، کربلا قداست دارد، موسیقی در بین الحرمین؟؟؟؟؟ ... ننگ بر غیرت و ادبتان، چشم بگشایید اینجا کربلاست!
__
اجرای هرگونه سرود مذهبی با آلات موسیقی، به هر نحو ممکن و به هر تعریف محتوایی که از آن بشود در سرزمین مقدس کربلا، آن هم در بین الحرمین شریف تحت هیچ شرایطی نزد ارباب ادب و بزرگان مذهب قابل قبول نیست و نوعی هتک حرمت و جسارت به سرزمینی است که صدای مددخواهی مظلومانه ی سیدالشهداء ارواحنافداه پس از هزار و چهارصد و اندی سال از آن به گوش می رسد. کاش برخی فرقی میان حرم های مطهر و ورزشگاه ها قائل می شدند و بیش از این با آلات موسیقی در حرم های مطهر قداست زدایی نمی کردند. یقیناً این راه و منش افراطی، دور از بصیرت دینی بوده و مورد رضایت حجت بن الحسن ارواحنافداه نیست. فتأمل!
____
کربلا تنها یک شهر نیست که بتوان آنرا با سایر بلاد در جغرافیای سرزمین ها جستجو کرد!، کربلا قلب تپنده ی فطرت، ساحل نجات عترت و مرز بین سعادت و شقاوت است. سرزمینی است که قبل و بعد از شهادت سیدالشهداء ارواحنافداه پناهگاه و عزاخانه ی اولیای الهی و خیل عظیمی از ملائکه ی ربوبی بوده که در آن عرش خداوندی سکنی گزیده و تا روز قیامت ژولیده حال بر دردانه ی عالم گریه می کنند. هنوز صدای شهقه ی مادر در عزای امام حسین علیه السلام در کربلای معلی ، بند بند بدن ملائکه ی مقرب الهی را می لرزاند، از اینرو شایسته است که زائر در بدو ورود برای انجام مناسک حسینی در غمخانه ی کربلا، مُحرم به احرامِ ادب و وقار شود و سپس قدم در حرم امن الهی بردارد. صداقتِ در محبت، تنها با ترازوی ادب و حفظ حرمت در محضر سیدالشهداء ارواحنافداه سنجیده می شود، پس کمی به خود بیاییم و بر کربلا حرمت نهیم و ناخواسته حتی با یک کلمه خود را در سیاهی لشکر عمربن سعد قرار ندهیم و با دفاع غلط از جهلی مقدس ، هیزم بدعت های نوظهور روزگار خود نشویم. راه نجات تنها در ادب است. فتأمل!.