به گزارش راه شلمچه، ابوالفضل دوست‌محمدیان از دانشجویان خارج از کشور در دوران مبارزه علیه رژیم پهلوی بود که در آستانه حوادث تابستان 1357 به ایران می‌آید و می‌کوشد تا با تهیه فیلم و تصویر واقعیت‌هایی از نهضت اسلامی ایران را برای آگاهی مردم جهان مخابره کند که این فعالیت‌ها با حادثه هفدهم شهریور 1357 پیوند می‌خورد.
ابوالفضل دوست‌محمدیان که تنها فیلم وقایع آن روز را ضبط کرده است در خاطرات خود که در گنجینه تاریخ شفاهی مرکز اسناد انقلاب اسلامی ثبت و ضبط شده است در این رابطه می‌گوید: ما می‌خواستیم جنبش دانشجویی ایران در خارج از كشور و رسانه‌های گروهی خارجی واقعیت نهضت اسلامی را درك بكنند و از تعریف‌هایی كه آن موقع در انقلاب می‌شد مطلع شوند. این فیلم ضرورت داشت كه سریع به خارج از كشور برسد. من با یكی از دانشجوها به اسم حسین قره‌تپه‌كه از آمریكا به ایران آمده بود و می‌خواست دوباره برگردد قرار گذاشتیم و این فیلم‌ها را به همراه چند كتاب و تعداد زیادی اعلامیه بسته‌بندی و كادوپیچ كردیم.
روزی كه او می‌خواست برود رفتیم فرودگاه و باصطلاح منتظر ماندیم كه ایشان از گیت رد بشود. ما به این عنوان كه دیر رسیدیم، سریع رفتیم داخل و صدایش كردیم که آقا ما این كادو و شیرینی را می‌خواهیم بدهیم، یادمان رفته است. خلاصه او را برگرداندند و آمد با تشكر این‌ها را گرفت و بعد سریع رفت سوار هواپیما شد و دیگر در سیستم بازرسی نرفت.
البته ریسك كردیم. احتمال داشت كه این فیلم‌ها را بگیرند و آن وقت هیچ اثری از 17 شهریور نمی‌ماند اما خوشبختانه این‌طور نشد. بچه‌ها بلافاصله این فیلم را می‌بینند و گروهی كه این فیلم را ساخته و طراحی كرد كه پخش كند سازمان دانشجویان مسلمان ایرانی بود كه بچه‌های مسلمان درون كنفدراسیون بودند كه از كنفدراسیون جدا شده بودند، حركت اسلامی را بوجود آورده بودند و از همان موقع به شدت با این مشكلاتی كه جنبش اسلامی در داخل كشور مواجه شده بود افشاگری می‌كردند.
این سازمان فیلم را بازبینی می‌كند و بلافاصله فیلم را مونتاژ می‌كنند. یك چیزی بالای 50 دقیقه فیلم بود و با اینکه فیلم كیفیت مطلوبی نداشته ولی تك تك صحنه‌‌هایش برایشان ارزشمند بود. آن فیلم را در چهار نسخه تكثیر می‌كنند و همراه با هر نسخه یك مترجم انگلیسی مسلط می‌گذارند و این فیلم را به سراسر آمریكا می‌فرستند.
گروه خاصی هم تعیین می‌شود كه این فیلم را در دانشگاه‌ها نمایش بدهند. دانشجوهای خارجی خیلی علاقمند بودند كه واقعیت مسائل داخل ایران را ببینند و بشنوند. این‌ها هم انگلیسی برای آن‌ها ترجمه می‌كردند كه داستان چیست.
نكته جالبی كه از آنجا بعداً به من خبر رسید این بود كه این فیلم در آن روزهای اول در هر جا پخش شده بود اكثراً دخترها و زن‌ها از شدت ناراحتی غش كردند. خصوصاً آن قسمت آخر كه در غسالخانه هست می‌دیدند نمی‌توانستند خودشان را کنترل کنند، چه ایرانی چه خارجی! اصلاً باور نمی‌كردند كه این همه جنایت در ایران شده باشد. یعنی این فیلم به مقدار زیادی در افكار عمومی بین‌المللی تأثیر گذاشت كه دیگر زیرآب رژیم پهلوی بطور كامل زده بشود.
در 17 شهریور آن چیزی كه می‌بایست انجام می‌شد خود تهیه فیلم نبود بلکه مهم این بود که حقیقت پیام این شهدا به جامعه جهانی برسد و خوشبختانه رسید. در خارج از كشور این شهدا كار خودشان را كردند، پیامشان رفت و بعد از این قضیه تعداد زیادی از دانشجوهای ایرانی تصمیم گرفتند که به ایران برگشتند و خودشان را در خدمت انقلاب قرار دادند.
