راه شلمچه- محمدرضا سابقی؛ به طرز محسوسی، درخواست کمک‌های مالی به نیت‌های مختلف، در فضای مجازی زیاد شده. هر کدام از ما، هر روز با چند درخواست مشارکت در تأمین نیاز نیازمندان روبرو می‌شویم.
اگرچه همۀ ما نوعاً واکنش‌های همدلانه‌ای به این درخواست‌ها داریم و چنین کمکهایی را در شرایط وخیم اقتصادی امروز اجتناب‌ناپذیر می‌دانیم، اما این دلیل نمی‌شود که در ریشه‌ها و جوانب این پدیده تامل نکنیم.
فضای غالب به ما می‌گوید «کاری به کار ریشه‌های فقر نداشته باش و فقط پول بده... فعلاً حل مشکل فقرا اولویت دارد... الان زمان فلسفه‌بافی نیست...»!
اما سئوال اینجاست که این نحو مواجهه با فقر، تا کجا می‌تواند ادامه داشته باشد؟
و کمک‌های مردمی برای تسکین آلام و تامین نیازهای نیازمندان، تا کی می‌تواند برقرار باشد؟
باید توجه داشت که ما با یکی دیگر از نشانه‌های فراگیر شدن #رویکرد_خیریه_ای_به_فقر روبروئیم. و نخستین نتیجۀ سیطرۀ چنین رویکردی، عادی‌سازی فقر در جامعه است. این در حالیست که وجود فقر، لااقل در #نگاه_قرانی و دیدگاه اسلامی، به هیچ وجه و به هر دلیلی تحمل پذیر نیست.
اینجا دیگر «کاد الفقر أن یکون کفرا» رنگ می‌بازد و همزیستی اجتناب‌ناپذیر با این پدیدۀ #کاملاغیرانسانی و #ظالمانه، جا می_افتد( #ور می_افتد)
دستگیری مردم از فقرا، هیچ‌گاه تعطیل‌پذیر نیست، اما ما شاهد سوءاستفادۀ دولت‌ها از این اصل اساسی و فرافکنی آنها در قبال تکلیف ساقط‌ناشدنی #مبارزه_با_فقر هستیم.
آنچه دارد نهادینه می‌شود «جانشین‌سازی خیریه‌ها به جای دولت» است، اما چنین جانشین‌سازی‌ای را به هیچ‌وجه نمی‌توان در جهت مردمی‌سازی امور جامعه تفسیر کرد. رویکرد خیریه‌ای، پیش از آنکه مردمی‌سازی رفع فقر باشد، متاسفانه دولت‌زدایی از این عرصه است. یعنی #دولت نقشی در #رفع_ظلم و #فقر ایفا نکند!!
همزمان با اینکه دست‌به‌جیب می‌شویم برای کمک به نیازمندان، باید در اندیشۀ فروپاشاندن مناسبات ظالمانۀ فقرآفرین نیز باشیم.
همین امروز بود که فهرست وحشتناک نجومی‌بگیران صندوق‌های بازنشستگی منتشر شد.
رویکرد خیریه‌ای، کاری به کار این ظلم‌ها ندارد و فقط می‌گوید: دست‌به‌جیب شوید و اعانه بدهید.
در رویکرد خیریه‌ای، #کمک_به_فقرا، بی‌دردسرتر از #مبارزه_با_تکاثر است
